Poleski Park Narodowy
Top 10 – punkty widokowe
Top 10 – przyroda
Gdy z wierzy widokowej staramy się objąć wzrokiem Bagno Bubnów, za jednym spojrzeniem jest to chyba niemożliwe. Olbrzymi podmokły teren sięga aż po sam horyzont. To widok niezapomniany! Mamy przed sobą torfowisko niskie o pow. 1600 ha. objęte ścisłą ochroną rezerwatową, od 1994 r. włączone w obszar Poleskiego Parku Narodowego.
Na Bagno Bubnów spojrzeć możemy z dwu wież widokowych, które znajdują się w płn.-zach. części obszaru objętego ochroną. Dotarcie do nich możliwe jest konno, na rowerze lub pieszo. Najlepiej jest wybrać się do nich od strony widocznej na mapie wsi Pikulawka. Auto można tam zaparkować na skraju PPN przy ostrym zakręcie w prawo (punkt charakterystyczny to dodatkowo nieotynkowany dom z czerwonej cegły).
W stronę wież prowadzi gruntowa droga zagłębiająca się w las. Pierwsza z wież znajduje się w odległości ok. 800 m (widok z niej pokazuje film poniżej), do kolejnej jest jeszcze 1600 m. Wybrałem się tam 1 kwietnia 2017 r. Drzewa jeszcze nie wypuściły liści, a torfowisko dopiero budziło się po zimie. W słońcu wyglądało wspaniale, złocąc się w blasku słońca.
Objęty ochroną obszar PPN wpisany jest na listę ostoi ptaków o znaczeniu międzynarodowym. Gniazdują na nim rozliczne gatunki ptaków – udokumentowano tu m.in. jedno z najbogatszych w Polsce stanowisk wodniczki, małego ptaszka zagrożonego wyginięciem, spokrewnionego z trzciniakami. W tej części kraju wodniczka, która lubi rozległe, nie porośnięte krzewami moczary, jest wielką rzadkością (spotyka się ją na pn. kraju). Jej liczebność na Bagnie Bubnów ornitolodzy obliczają na 400 śpiewających samców.
Do osobliwości należy także kulik wielki, którego liczebność ocenia się tutaj na 10 par. Trudno go nie zauważyć, bo jest wielkości kury, a więc rzeczywiście duży, chociaż jednocześnie bardzo płochliwy. Ma szarobrązowe upierzenie z białym grzbietem i brzuchem oraz długi dziób, wygięty u dołu w kształcie sierpa. W Polsce zalicza się go do gatunków ginących. Równie rzadki jest dubelt spokrewniony z bekasem, wyróżniający się niezbyt długimi nogami, ale za to bardzo długim dziobem. Samica dubelta w porze godowej bezustannie wzbija się w górę i nurkuje ku ziemi z dużą prędkością, a wtedy ogon rozbijający powietrze wydaje dźwięki podobne do beczenia kozy, skąd też i nazwa ptaka.
Z ptaków drapieżnych spotyka się coraz rzadszego błotniaka popielatego i błotniaka stawowego. Gniazdują także: sowa błotna, pustułka, brzęczak, świerszczak, remiz, dziwonia oraz rozliczne inne. Wiosną na Bagno Bubnów zalatują dla odpoczynku i na żer różne gatunki kaczek, łabędzie, żurawie i wiele ptaków siewkowatych.
Z płazów na uwagę zasługuje licznie występująca ropucha paskówka i grzebiuszka ziemna, z gadów natomiast żółw błotny. Ze ssaków bytują m.in.: łoś, jeleń, sarna, lis, gronostaj. Łoś stał się w tej okolicy w ostatnich latach zwierzęciem w zasadzie pospolitym i wczesną wiosną (marzec – kwiecień) na każdej odosobnionej łączce można spotkać nawet kilka pasących się sztuk. Potem o to coraz trudniej, bo zwierzęta kryją się przed komarami i meszkami w podmokłe laski i zarośla. Jeśli chce się je zobaczyć latem, to właściwie jedyną możliwość stwarza ukrycie się przed zmierzchem na jakiejś ambonie myśliwskiej, ale samemu trzeba się wtedy doskonale zabezpieczyć przed komarami, bo inaczej wyprawa może zakończyć się bardzo przykro.
Bagna Bubnów i Bagno Staw stanowią jeden obszar ochronny PPN, ale rozdziela je wyniosłośc terenu. jest to ciąg dwóch ozów mających ok. 200-400 m szerokości, kilka kilometrów długości i wznoszących się na wysokość 185-203 m. n.p.m. Są to formy geomorfologiczne pochodzenia wodnolodowcowego.
Widok z wieży na Bagno Staw jest mniej spektakularny od poprzedniego, ale i tak bardzo interesujący. Miejsce to jest często odwiedzane przez łosie. W tym kontekście polecam krótki film amatorski dostępny pod adresem: https://www.youtube.com/watch?v=s5OvIrxMkOI
Problemem obydwu bagien jest ich powolne wysychanie. Aby temu przeciwdziałać podjęto wiele działań, których celem jest powstrzymanie odpływu wody. Niewielki fragment torfowiska, bardzo istotny dla stosunków wodnych całego kompleksu, otoczono niewysokim wałem ziemnym. Utworzono w ten sposób trwałe rozlewisko o pow. ok. 40 ha, niezwykle atrakcyjne dla ptactwa wodno-błotnego.
Warto wiedzieć więcej:
Położona w pobliżu Bagna Bubnów i Bagna Staw wieś Wereszczyn to wczesnośredniowieczna osada książęca wzmiankowana w XIII w.
We wsi kościół drewniany, konstrukcji zrębowej, wzniesiony w 1783 r. staraniem Józefa i Seweryna Wereszczyńskich. Powstał przez dostawienie nawy do starszego prezbiterium (z 1631 r.), później był rozbudowywany, w tym w 1929 r. powiększono go o przęsło z wysoką wieżą. Bogate wyposażenie, głównie z XVIII i XIX w. W neogotyckim ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVII w., gruntownie przemalowany, w sukience srebrnej z końca XVIII w., portret trumienny Elżbiety Wereszczyńskiej (zm. 1660), XVII-wieczny krucyfiks, cenne rzeźby i ornaty. Znajdujący się w kościele obraz olejny malowany na blasze miedzianej „Chrystus Ukrzyżowany” z XVIII w. trafił do muzeum w Siedlcach. Obok kościoła drewniana dzwonnica z pocz. XX w. Tablica z pomnikiem upamiętniające miejscowych Żydów wymordowanych przez hitlerowców w 1942 r.
W otoczeniu kościoła i na sąsiadującym cmentarzu – stare nagrobki i zabytkowy drzewostan, głównie lipowy. Przy murze odgradzającym cmentarz od kościoła – neogotycki grobowiec Rulikowskich z ok. 1880 r., o fasadzie obróconej w stronę kościoła, oraz nagrobek Janiny z Korynckich Justyńskiej z 1857 r.
Na wsch. krańcu wsi murowana kapliczka wzniesiona na miejscu wcześniejszej z XVIII-wieczną rzeźbą św. Jana Nepomucena.
