Nizina Południowopodlaska położona jest na północ od Wyżyny Lubelskiej. Na Lubelszczyźnie znajduje tylko jej część obejmująca fragment Podlaskiego Przełomu Bugu, fragment Wysoczyzny Żelechowskiej, Równinę Łukowską, Pradolinę Wieprza i Wysoczyznę Lubartowską.
Gdy tam jesteśmy, pierwsze wrażenie nie jest spektakularne. To teren równinny, tylko nieco urozmaicony niedużymi wzniesieniami i wydmami. To powoduje, że krajobrazowo wyróżniają się przede wszystkim doliny i pradoliny rzek, przede wszystkim Bugu i Wieprza.
Spoglądając na Nizinę Południowopodlaską pod kątem kulturowym widać, że pewna jej część jest bliżej związana z Podlasiem niż z Lubelszczyzną. Chodzi o specyfikę Podlasia przejawiającą się w stosunkowo niskim poziomie zurbanizowania, sielskich krajobrazach, oryginalnych potrawach, sztuce ludowej, specyficznej melodyjności języka, prawosławnej religijności, nieco powolniejszym tempie życia.
Janów Podlaski – najsłynniejsza polska stadnina
Szwajcaria Podlaska – piękne zakole Bugu
Polesie – tajemnicze kamienne baby
Kodeń – sanktuarium z renesansowym sklepieniem
Kostomłoty – jedyna parafia neounicka
Pratulin – Sanktuarium Błogosławionych Męczenników Podlaskich
Jabłeczna – monastyr św. Onufrego
Romanów – wspomnienie o J.I. Kraszewskim
Radzyń Podlaski – barokowa rezydencja magnacka
Czemierniki – renesans bez oświecenia
Wola Gułowska – muzeum ostatniej bitwy kampanii wrześniowej
Pradolina Wieprza – takich miejsc już prawie nie ma!
Kock – kto był panem, a kto sługą