Poleski Park Narodowy
Top 10 – przyroda
Jez. Łukie o pow. ok. 150 ha ma największą głębokość 6 m, zarasta, jest otoczone zaroślami łozowymi, szuwarami i oczeretami oraz torfowiskami. Jego czyste wody oraz zarośla stanowią siedlisko rozlicznych gatunków ciekawego, rzadkiego i chronionego ptactwa.
Dotarcie do pięknego o każdej porze roku jeziora jest możliwe tylko po drewnianych pomostach, którymi poprowadzono ścieżkę przyrodniczą Spławy. Biegnie ona najpierw skrajem zmeliorowanych łąk użytkowych, a potem na przemian przez dzikie podmokłe łąki oraz lasy olchowo-brzozowe. Trasa kluczy pomiędzy drzewami rosnącymi w podmokłym gruncie. Wypatrzeć można m.in. mięsożerną rosiczkę, turzycę, rozmaite rodzaje traw oraz paproci, pływacze i aldrowandę, a także kwitnące storczyki. Największe wrażenie robi chyba wyrastający z wody las skrzypów. Przy dużym szczęściu uda nam się wypatrzeć żółwia błotnego, łatwiej jest o łosia.
Wzdłuż ścieżki ustawione są tablice informacyjno-turystyczne. Jednak w sezonie, gdy chcemy przy nich przystanąć, natychmiast zlatują się roje komarów i muszek. Polecam w związku z tym długie rękawy, spodnie, czapkę i środek odstraszający owady. Ja, aby uniknąć kłopotów wybrałem się nad j. Łukie na początku kwietnia, jednak najlepszym okresem jest maj, gdy nie ma jeszcze komarów, a przyroda pokazuje się już w pełnym rozkwicie.
Jezioro Łukie dookoła porastają szuwary. Znajdziemy wśród nich m.in. grzybienie białe (popularnie zwane liliami wodnymi), pięknie kwitnące w sezonie. Osobliwością jest gromadzenie się tu z końcem lata setek łabędzi niemych, które stąd startują do odlotu. Na pewno wypatrzymy kaczki, mewy, jest duża szansa na żurawie, które zakładają gniazda na torfowisku przejściowym (głos ptaków przypomina trąbienie). Przyrodnicy odnotowują również pojawiającego się często orła bielika, który – obok ryb – łapie m.in. kaczki i czaple. Znad stawów w Sosnowicy na łowy przylatują kormorany, w okresie przelotów – rybołowy. Widok z drewnianego pomostu nad jeziorem prezentuje krótki film zamieszczony poniżej.
Ścieżka Spławy daje nam dwa warianty przejścia. Od jeziora Łukie można wrócić drogą, którą przyszliśmy albo wybrać dłuższą drogę po nasypie, który kazał niegdyś wykonać właściciel okolicznych dóbr. Drugi wariant jest nieco dłuższy i nie daje dodatkowych wrażeń.
Bezpośrednie wejście na ścieżkę Spławy znajduje się w Załuczu Starym i jest oznaczone drogowskazem. Dodatkowym odniesieniem może być drewniany, brązowy dom otoczony ogrodzeniem z siatki. Obok niego znajduje się miejsce na zostawienie samochodu na skraju polnej drogi. Ścieżka nie jest przeznaczona dla rowerów – nie da się po niej jechać, można co najwyżej przeprowadzić pojazd.
Zorganizowane miejsca parkingowe znajdują się w Załuczu Starym przy Ośrodku Dydaktyczno-Muzealnym Poleskiego Parku Narodowego. Dużym walorem placówki jest możliwość obejrzenia przedstawicieli poleskiej fauny, których nie da się w normalnych warunkach wypatrzyć w naturze. W specjalnym oczku wodnym ulokowano np. żółwia błotnego, a w akwarium – strzeblę przekopową, rybkę stanowiącą relikt okresu lodowcowego. W dziale przyrodniczym m.in. można obejrzeć wypchane zwierzęta, które żyją w parku. Te, które są eksponatami, stały się nimi w wyniku rozmaitych wypadków. Bobra np. przywaliło drzewo, które podciął, łoś zginął w wyniku potrącenia przez samochód. Przy muzeum znajduje się krótka ścieżka dydaktyczna Żółwik przeznaczona dla dzieci.
Przy drodze przez wieś – pomnikowy ok. 400-letni dąb szypułkowy, zwany „Wieszatielem”, gdyż straszono wieszaniem na nim opornych podczas carskich prześladowań ludności unickiej i rzym.-kat. po upadku powstania styczniowego.