Drewniany kościół w Pilaszkowicach na Lubelszczyźnie, niewielkiej wsi w dolinie Giełczwi (lewobrzeżny dopływ Wieprza) z zewnątrz co najwyżej przyciąga spojrzenie. Wewnątrz zachwyca łukową konstrukcją sklepienia, a gdy zaświeci słońce zdumiewa odkrywając swoje piękno w grze światła i cienia.
Kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa powstał w latach 1933–34. Wzniesiony został w Lublinie przy ul. Kunickiego wg projektu architekta Tadeusza Witkowskiego. Postawił go majster Jan Pożak używając do budowy podkładów torowych. Miało to znaczenie symboliczne, ponieważ dzielnica Dziesiąta w Lublinie, w której wznoszono drewniana świątynię rozwijała się jako osiedle kolejowe. Dopasowane do wyglądu świątyni wyposażenie wnętrza pochodzi z 1944 r.
Kościół został przeniesiony do Pilaszkowic w latach 1985–89, gdy w Lublinie postanowiono postawić w jego miejscu ceglaną budowlę w stylu niewiadomym.
Pilaszkowicka świątynia jest konstrukcji sumikowo–łątkowej. Jej charakter dobrze obrazuje ją rysunek powyżej, zaczerpnięty z Wikipedii. Zaprojektowana została z stylu neogotyckim, co jest wyjątkiem w przypadku konstrukcji z drewna.
Wewnątrz cechą charakterystyczną jest to, że prezbiterium nie zostało wyodrębnione od nawy. Sklepienie ma kształt łukowy. Doświetlają je wysoko umieszczone okna. Ściany i sklepienie wyłożone jest boazerią. Chór muzyczny nadbudowany nad nawą z parapetem o prostej linii.
W Pilaszkowicach jest ponadto bezstylowy dwór z 1880 r. Przy nim zachowały się resztki parku, założonego wg tradycji z inicjatywy Jana III Sobieskiego. Aleje mają kształt litery M – symbolizują imię jego ukochanej Marysieńki.